چه پر شر و شوری هنوز
تنها نامی مانده ز جا
پر غوغاست لیک
همانند آمدنت در فصل بهار گذشتی
چه فرق دارد ؟ سلامی و پیامی ، باشد یا نباشد
دوست شاعر می گفت : این بد ترین نوع دلتنگی ست
به صبا سلامت می سپارم
به عطر دلکش اقاقی ، به قاصدک های این باغ
چه خون ها که جاری نکردم از دلت!
چه نا مرادی ها ،بر الماس دیده روا نداشته ام!
تو بهاری
تو خود نسیم دلفریب دریایی
تو ساحل آرام سپید ماندگاری
به تو سلام می کنم
و تا ابد در انتظار خواهم ماند
سوسن وحشی دشت.
در این سال های رفتنت
مهربانی هایت را خوب به خاطر دارم
ولبخند زیبایت
دو خط مورب گونه هایت
و عشق سرشارت را
با تو باید بر شاخه های عشق
جوانه های ایمان را به تماشا نشست
و شاهد شد
روز وصل دوستداران را
در این سال های نبودنت
تنها با دروغ و تزویر
دست به گریبان شدم
و بر خود داغ نفرینی آویز کردم
که این خانه دل همیشه تهی می ماند
بیشتر از ساعتی نیست از رفتنت
گوئی سال هایی ست
همه زمستان سرد
فریاد برآور ای کودک معصوم
ای زیبایی نهفته در عطر باران.
عشق تو در پی سفر پاییز بود
و فردایی دگر ،باز خواهد آمد
پرندگان زیبا
خودشان قبل از آواز کوچ گفتند
که شاید دیگر نیاید
مسافر سپید پوش تو .
آن لحظه که در گذرگاه زمان ایستادی
می توانی حک کنی خطی به رخسار زمان
و قلب ها را بشکافی
تو برگ پاییزی هستی که غمگینانه از منظر چشم خویش فرو می ریزد
سوی نابودی روح
هر چند که هنوز برگی و هستی
آغاز تنهایی صنوبر
تحمل سرما و سوز زمستان ، وقتی پناهی ندارد
جز آغوش باز آسمان
