ما گدایان که بی سر و پائیم پادشاهان عالم آرائیم
کوله باری از حلقه های رحمانی سیل بنیاد زهد و تقوائیم
دیده ادراکی مان در لختی از زمان آفت عقل و هوش دانائیم
آیت رحمتیم و آتش قهر صبح نوروز و شام یلدائیم
پشت پا زده بر همه افلاک گرچه اندر بسیط غبرائیم
باده نوشان کوثر و تسلیم عندلیبان شاخ طوبائیم
محو از جلوه رخ جانان مست از باده تولائیم
صدف سینه گوهری دارد که از او موج زن چو دریائیم
طالب وصل یار و مستغنی هم ز دنیا و هم ز عقبائیم
هم فازی با زمان و کیهانیم رهسپار آن نقطه خاموشیم
نور حق را زما بجوی که ما شعله نخل و طور سینائیم
ما اندرن هستی و هستی در ما نی ز اشیاء و هم ز اشیائیم
خضر وقتیم و زنده چون ادریس زندگی بخش چون مسیحائیم
بشنو از ما نوای وحدت را زانکه ما هم نئیم و هم نائیم
کسی نشدواقف از حقیقت ما جز او راستی بوالعجب معمائیم
شب و روز از منادی غیبمان این ندا را همی منادائیم
که یکی نیست در دو جهان هو باق و من علیها فان
